Getuigenis van Ann

Ik weet niet meer wanneer ik precies ben begonnen met twijfelen. Misschien al jaren geleden, maar toen noemde ik het nog liefde. “Hij heeft het moeilijk,” zei ik tegen mezelf. “Iedereen heeft zijn manier om met pijn om te gaan.” En ik dacht dat als ik maar genoeg liefde gaf, genoeg geduld, hij ooit zou stoppen. Voor mij. Voor ons.

​

De eerste keren dat hij gebruikte, deed hij lief de dag erna. Bloemen, sorry’s, tranen. En ik dacht: zie je wel, hij wíl veranderen. Maar die beloftes begonnen op elkaar te lijken. En ik begon op de achtergrond te verdwijnen.

Mijn dagen draaien nu om hem. Of hij nuchter is. Of hij weer zal gebruiken. Of ik moet zwijgen of iets moet zeggen. Ik voel me een soort bewaker van zijn stemming. Als hij goed is, voel ik rust. Als hij gebruikt, voel ik paniek. En ergens daartussen ben ík kwijtgeraakt wat ik voel, wat ik wil, wat ik verdien.

​

Soms droom ik van gewoon… rust. Een dag zonder angst. Zonder die spanning in mijn buik. Dan denk ik: misschien moet ik gewoon weggaan. Maar dan komt de andere stem: “Je laat hem vallen. Wat als hij dan helemaal afglijdt? Wat als dit het moment was waarop hij je nodig had en jij niet bleef?”

​

En dat breekt me. Want ik weet niet meer wat trouw betekent. Is het blijven, wat het ook kost? Of is het juist de moed hebben om te vertrekken?

​

Ik hou nog steeds van hem. Dat is misschien het moeilijkste om toe te geven. Maar ik begin ook te beseffen dat liefde niet genoeg is om iemand te redden. En misschien… is dat ook niet meer mijn taak. Misschien moet ik eerst leren mezelf redden.

​

Ann.

​