Verhaal van Frederik & Lore

Frederik, jij hebt een alcoholverslaving en ondertussen ben je 2 jaar nuchter. We zitten hier samen met Lore.

Welke rol heeft Lore gespeeld in jouw herstel?

 

F: Ja, Lore heeft eigenlijk beslist om mij te laten opnemen. Ik zag het toch allemaal niet meer op dat ogenblik. Dus zij heeft samen met haar moeder en het OCMW stappen ondernomen. In die tijd was het echt problematisch, elke week moesten ze dan bijna een ziekenwagen bellen omwille van mijn toestand. Toen heeft zij beslist, “kom het is hier gedaan” en ik heb daar uiteindelijk wel in toegestemd. Lore heeft het toen van mij overgenomen want ik kon het zelf niet meer. Eens ik in opname was bleef ik contact houden met Lore. Ze was er altijd, ook wanneer ik het moeilijk had.

 

Zijn er nog mensen in jouw omgeving die een rol hebben gespeeld in jouw herstelproces?

 

F: Ja, mijn broer heeft ook veel gedaan voor mij. En tijdens mijn 2e opname heeft een medepatiënte toch ook echt het verschil gemaakt, door haar ben ik terug wat tot leven gekomen. Voor de rest waren er niet echt anderen. Ik durf zeggen dat iedereen mij eigenlijk al wat had opgegeven. Ik was een vogel voor de kat voor hen. Het feit dat ze mij hadden opgegeven deed me ook niet zo raar toen, ik besefte dat ook niet echt toen ik in gebruik zat. Ik was helemaal op.

 

Lore, hoe was het voor jou om mee in zijn herstelproces te stappen?

 

L: Frederik kwam dagelijks naar het café, 3 keer per dag, om zijn aantal liters binnen te krijgen. Ik zag hem alsmaar achteruitgaan tot op een punt waarbij ik echt iets moest ondernemen. Hij zat daar vaak maar te zitten aan de toog, niets kon hem nog schelen. Ik moest wel iets doen, het ging van kwaad naar erger.

 

Wat waren voor jou signalen dat Frederik verslaafd was aan alcohol?

 

L: Het feit dat hij geen pintje meer uit een glas kon drinken maar enkel uit een fles doordat hij zo hard beefde. En op het laatste moest hij ook enkele flesjes mee hebben naar huis om de nacht te overbruggen. Dan weet je wel dat het niet juist is hé. Voor de rest was hij ook zeer lusteloos en ongeïnteresseerd, alles dat we voorstelden was verkeerd.

 

Lore, je merkt dan die signalen op. Hoe heb jij het dan aangepakt?

 

L: Elke dag opnieuw zeggen dat het niet kan, dat het niet juist is. Hem zeggen dat hij niet goed bezig was. Ik heb hem dat lief gezegd maar hem ook uitgemaakt, ik probeerde verschillende manieren. Tot dat hij uiteindelijk zelf tot het besef kwam dat het niet juist was. En pas dan konden we verder gaan.

 

Kan jij jou dat ook nog herinneren Frederik?

 

F: Ja, flarden daarvan. In die periode was het heel moeilijk. Ik was eigenlijk klaar om te stoppen met leven. Mijn leven had geen zin meer. Ik kon toch niets meer. Lore probeerde me mee te nemen naar buiten om te wandelen rond het voetbalveld maar zelf dat lukte me niet meer, 2 stappen vooruit en 3 stappen achteruit. Fysiek was ik op.

 

L: Da’s waar. Zijn leven had eigenlijk geen zin meer, niets lukte nog.

 

Hoe heb je dat toen ervaren toen Lore jou probeerde te helpen?

 

F: Dat het eigenlijk een zaag was (lacht). Echt waar, ik wou gewoon gerust gelaten worden en dat heb ik haar ook heel vaak gezegd. Ik was niet van plan om nog iets te ondernemen voor mezelf. Maar uiteindelijk word je geconfronteerd met die fysieke beperkingen, schulden die begonnen op te lopen en dan weet je wel dat er iets moet gebeuren dus dan ben ik er uiteindelijk toch in meegegaan. Dan heeft Lore alles wat beginnen regelen met het OCMW. Zelf zou ik daar niet toe gekomen zijn.

 

Als ik het goed begrijp werd daar dan extra hulp ingeschakeld?

 

L: Ja, doordat ik mijn café openhield kon ik overdag moeilijk weg, dus op verplaatsing kon ik heel weinig doen. Het moment dat hij toen instemde met het inschakelen van hulpverlening dan heeft mijn moeder hem eigenlijk tot bij het OCMW en naar het ziekenhuis gebracht. Ook kon ik rekenen op mijn moeder om hem op te halen wanneer hij uit het ziekenhuis ontslagen werd enkele uren nadat hij opgehaald werd door de ambulance. We hebben zoveel gevraagd aan de ambulanciers om hem in het ziekenhuis te houden omdat hij een probleem heeft maar dat was niet voldoende. Meestal stond hij binnen de 8u terug thuis.

 

Hoe was dat voor jou om telkens te zien dat hij snel van de spoedafdeling naar huis werd gestuurd terwijl jij wist hoe ernstig het probleem was?

 

L: Heel frustrerend. Je weet dat het nodig was, hij zelf ook, iedereen wist het. Maar als hij dan toch op dat moment neen zei tegen de arts dan konden zij ook niets doen. De ambulance kwam hem dus vaak halen omdat hij zichzelf vaak had bezeerd, verschillende wonden door het vallen en hun taak was om de eerste hulp toe te dienen en hem op te lappen. Ze konden hem daar niet houden omdat ik zei dat hij een alcoholprobleem had, hij moest zelf om hulp vragen. Soms was er ook gewoon pech omdat er geen plaats meer was op de opnamedienst.

 

Frederik, Wat heeft volgens jou een groot verschil gemaakt in jouw traject?

 

F: De opnames zijn echt nodig geweest en vooral in de tweede opname heb ik echt een klik gemaakt in mijn hoofd. Sindsdien heb ik ook nooit meer gedronken en eigenlijk heb ik het ook niet meer zo moeilijk gehad. In de eerste opname was ik zelf nog niet van plan om te stoppen met drinken. Dat was helemaal anders in de tweede opname, toen wist ik al een beetje hoe alles in elkaar zat. Daar heb ik echt de knoop doorgehakt. Ik kon de mensen rond mij niet nog eens teleurstellen want dan zou ik niemand meer overhouden, behalve mijn broer dan. Ik was bang om alleen achter te blijven. Door mijn gebruik was ik al mijn vrienden kwijtgeraakt, ik sprak niet meer met mensen. Ik dronk alleen nog en de rest maakte niet meer uit.

 

Lore, hoe was dat voor jou om te zien dat het in de tweede opname helemaal anders verliep?

 

L: De eerste keer hebben wij hem verplicht om in opname te gaan en dan vond ik het zo sterk van hem dat hij er bij de tweede opname zelf om gevraagd heeft. Hij gaf toe dat hij hervallen was en vroeg om hulp. Hij wilde nuchter geraken maar het lukte niet alleen. Het was zijn eigen vraag, zijn eigen keuze en dat maakte een heel groot verschil voor mij. Want tijdens zijn eerste opname voelde je dat hij niet eerlijk was over zijn gebruik, hij loog heel vaak, was stiekem aan het drinken. In zijn tweede opname was dat helemaal niet het geval. Dan wist ik dat hij het echt wou. Tijdens die tweede opname had ik meteen ook meer vertrouwen dat het zou lukken. Dat neemt niet weg dat het tussen de twee opnames niet zo gemakkelijk was maar ook toen leefde ik toch op hoop dat hij zich zou herpakken. Ik merkte dat de ruimere omgeving overtuigd was dat het hem niet zou lukken, het herval na zijn eerste opname was voor hen een bevestiging. Ik kon en wou niet zo denken, ik geloofde erin.

 

Hoe is dat voor jou om dit te horen Frederik?

 

F: Ja super hé, zonder haar zou het niet gelukt zijn. Ik zou er al niet meer geweest zijn, dat ben ik zeker. Ik heb ook echt wel het geluk gehad dat ik tijdens opname de zin in het leven terug heb ontdekt, muziek luisteren, puzzelen, nieuwe mensen leren kennen, zelfs nog eens verliefd geworden. Tijdens mijn tweede opname ben ik terug beginnen leven, het zat juist in het kopje.

 

Jullie hebben duidelijk een hele warme connectie, hoe heeft deze situatie jou persoonlijke geraakt?

 

L: Het was zeker niet leuk om dit allemaal mee te maken maar anderzijds is Frederik zeer dankbaar voor wat ik heb gedaan. Dat geeft mij nu het voordeel dat onze band nu zoveel sterker en leuker is door alles wat we samen beleefd hebben en vergeet je de moeilijke momenten dat we samen hadden. Ik ben er veel kwaad op geweest en hem bijna ook opgegeven maar toch heb ik ervoor gekozen om verder te gaan. En dat maakt nu wel dat onze band heel sterk is. Ik denk dat deze vriendschap nog zeer moeilijk kapot te maken is.

 

F: Enorm dankbaar ben ik, dat ze mij niet opgegeven heeft. Er waren er zoveel die achteraf zeiden dat ze wisten dat het zou goed komen, no way! Het was enkel Lore die er nog in geloofde. Alle anderen waren weg.

 

Het is duidelijk dat het zeer belangrijk is dat er minstens 1 iemand nog gelooft dat het mogelijk is. Één iemand was voor jou genoeg, Frederik.

 

L:  Iemand met geduld, heel veel geduld, elke dag opnieuw. Uiteindelijk kan ik nu wel zeggen dat dit het allemaal wel waard is geweest. Die moeilijke periode vloeit weg omdat het nu allemaal heel goed gaat en dat hij gelukkig is. Het enige dat wel blijft hangen bij mij is de reacties van anderen, zij die hem wel hadden opgegeven. Het feit dat ik er alleen voor stond.

 

Je had het idee er alleen voor te staan, hoe ging jij daar mee om? Had jij zelf steun aan anderen?

 

L: Ik had heel veel steun aan mijn moeder. Zij geloofde niet meer echt in Frederik maar ze vond het zo sterk dat ik er wel nog in geloofde dat ze me daarin wel probeerde te steunen. Ze ging zelf niets ondernemen maar wanneer ik om hulp vroeg was ze er wel, ik kon terugvallen op haar. Ik had steun. Dat geldt ook voor een goeie vriend van Frederik, hij kon Frederik niet meer helpen maar toch kon ik wel nog steeds bij hem terecht als het nodig was. Maar je voelt wel dat ik maar een kleine steungroep had. Mocht ik hun steun niet gehad hebben weet ik niet of ik het zolang zou volgehouden hebben.

 

Frederik, welke rol spelen Lore, maar ook jouw partner, vrienden en familie op vandaag in jouw nuchterschap?

 

F: Op dit moment heb ik eigenlijk nog weinig problemen met alcohol. Alles gaat gewoon zijn gangetje, alles is hetzelfde zoals bij iemand anders met de uitzondering dat er geen alcohol in het spel is bij mij. Ik heb er ook geen probleem mee als mijn vriendin of bezoek iets drinkt, al heb ik wel in het verleden nog gedacht aan een glas meedrinken voor de gezelligheid maar daar kon mijn vriendin ook wel zeggen dat ze dat niet nodig vond. Uiteindelijk wil ik dat u ook niet meer riskeren, ik zou niet terug in dat oude patroon willen geraken. Ik vind het ook niet nodig, het hoeft niet meer. Mijn vriendin heeft me nooit gekend toen ik dronk maar ze is wel genoeg geïnformeerd geweest door Lore dat ze wel weet hoe het er zou kunnen uitzien.

 

Het lijkt wel een stuk gemakkelijker te zijn als je omgeving op de hoogte is, klopt dat?

 

F: Ja toch wel. Ik weet nog dat ik tijdens mijn sollicitatie dat ook meteen op tafel heb gegooid en daar schrok de werkgever wel even van maar hij apprecieerde mijn eerlijkheid en mijn moed. Hierdoor merk ik dat mijn werkgever nadenkt over mijn rol wanneer er gekookt moet worden met alcohol, ze letten daar wel op. Ik ben blij dat ik daar meteen open kaart gespeeld heb. Mensen mogen dat weten van mij, het is gemakkelijker. Ik vind niet dat je het moet verstoppen, ik schaam me er niet over.

 

Lore, Zijn er zaken dat jij zou kunnen aanraden aan mensen die samenleven met iemand dat worstelt met een verslaving?

 

L: Geduld. Geduld loont, of toch vaak. De mensen zelf beseffen niet altijd hoe ver ze al zitten in hun misbruik en hebben soms wat hulp nodig. Ook al reageren ze niet altijd positief op wat je doet of werken ze tegen. Zolang jij erin gelooft dan kan die persoon stappen vooruitzetten. Als het probleem zo complex is, dan denk ik ook dat het oké is om sommige dingen over te nemen en beslissingen te maken waar hij of zij het niet meer kan, net zoals ik het eigenlijk wat heb overgenomen van Frederik. Op een bepaald moment mag je echt aangeven dat het genoeg is en grenzen stellen die soms harde maatregelen vragen.

 

Hoe was dat voor jou om acties te ondernemen?

 

L:  Wel dat was eigenlijk niet zo gemakkelijk omdat niet iedereen hetzelfde keek naar Frederik zijn probleem. Zijn ouders vonden een opname helemaal niet nodig, volgens hen moest hij dat alleen kunnen, op karakter. Dus bij het organiseren van een opname ging ik op dat moment eigenlijk in tegen zijn ouders en alle anderen die hem eigenlijk hadden opgegeven. Maar ik moest iets doen, ook al was het voor mijn eigen gemoedsrust want op momenten dat hij eens later op café kwam maakte ik me meteen zorgen. Hij moest hulp krijgen, alleen zou het niet lukken.

 

Lore, wat zou willen dat anderen beter zouden begrijpen over leven naast iemand met een verslaving? Wat is hier belangrijk?

 

L: Steun ze en zorg ook voor hen. Ook al heb jij de persoon die gebruikt opgegeven, geef hun omgeving niet op. Zij hebben jouw steun nodig. Misschien biedt een kort bezoekje al wat ademruimte voor die mensen, eens vragen hoe het echt met hen is. Ook al geloof je niet meer in herstel, steun de mensen die ernaast leven.

 

Heb jij die steun gevoeld?

 

L: Neen eigenlijk niet, behalve van mijn mama dan. Ik heb weinig steun gevoeld in die periode en achteraf bekeken was dat wel een tekort. Misschien zou ik dan veel minder frustratie gehad hebben in de mening van andere mensen, het zou kunnen gezorgd hebben voor heel wat minder slapeloze nachten.

 

Frederik, als jij iemand zou kunnen helpen die op dezelfde plaats is waar jij enkele jaren geleden was, wat zou jij hem of haar zeggen?

 

F: Dat hij moet eerlijk zijn, je moet niet meer liegen. Je liegt alleen maar tegen jezelf. Stop met het zelfmedelijden, je moet vooruit. Je zal zien dat het uiteindelijk allemaal beter zal worden. Durf maar uit je comfortzone komen, dat zal een wereld van verschil maken.

​